Wołosi

Pod koniec XV w na terenie Beskidów Zachodnich pojawiła się pasterska ludność wołoska, która wędrowała z okolic Siedmiogrodu w Rumunii przez Karpaty na zachód, wywierając znaczny wpływ na system gospodarki, specyfikę pasterstwa oraz kulturę – w miarę asymilowania się z miejscową ludnością. Osadnictwo wołoskie umiejscowiło się w dolinie Soły, przesuwając się stopniowo w górę tej rzeki oraz jej dopływów. Podstawowym źródłem utrzymania ludności było pasterstwo, głównie wypas owiec. Wołosi nie byli obciążeni powinnościami na rzecz swego pana ze względu na koczowniczy tryb życia i pozostawanie na terenach trudno dostępnych i odległych od administracji feudalnej. Ponieważ eksploatowali oni lasy pańskie w formie wypasu stad owiec i kóz, sukcesywnie wchodzili oni w układy z właścicielami dóbr, a ci powoli, ale systematycznie zobowiązywali ich do różnych świadczeń na rzecz dworu. W 1626 r. ordynacją wprowadzono, iż w Księstwie Żywieckim „dań” (danina) z popasu owiec i kóz wołoskich wynosiła 5 groszy od sztuki, jeden baranek od każdych 50 dojek, a od szałasu 2 skopki, 10 kwart bryndzy i siągę sukna. Źródło: Woźniak H. : „Żywiecczyzna : popularny zarys dziejów”. Żywiec; 2011r.